Kiedy moja babcia zmarła, zostawiła mi swój dom i notatkę, która przeraziła mnie do szpiku kości:
„Spal wszystko, co jest na strychu.”
Z początku to zignorowałam. Może to był po prostu jej sposób na uporządkowanie bałaganu albo ukrycie starych rodzinnych sekretów. Ale ciekawość wzięła górę. Zignorowałam ostrzeżenie i weszłam po skrzypiących schodach na strych.
To, co znalazłem, to nie były śmieci. To była kapsuła czasu. Wyblakłe litery, czarno-białe fotografie i drewniana skrzynia gruba od kurzu i tajemnicy. Jedno zdjęcie mnie zamurowało – mężczyzna, którego nie rozpoznałem, trzymający za rękę małą dziewczynkę. Na odwrocie, odręcznie napisane przez babcię:
„Mój syn i moja wnuczka. Thomas i Marie.”
Serce waliło mi jak młotem. Ten mężczyzna to mój ojciec. Mężczyzna, o którym babcia nigdy nie wspominała. Mężczyzna, o którym prawie nic mi nie powiedziano.
Dlaczego trzymała go w tajemnicy? Skąd to ostrzeżenie, żeby wszystko spalić?
Potrzebowałem odpowiedzi. Znalazłem jego adres i drżącymi rękami zapukałem do drzwi. Przywitał mnie ciepło i z wdziękiem. Dzieliliśmy się pizzą, opowieściami i śmiechem. Przez chwilę wierzyłem, że znalazłem coś cennego – ojca, którego nigdy nie znałem.
Ale potem poprosił o wizytę u babci jeszcze tego samego wieczoru. Coś było nie tak.
Później przyłapałem go na strychu, jak z dziwnym zapałem grzebał w skrzyni. Ciepło zniknęło. Wyciągnął stary akt własności i oznajmił:
„Tata jest w domu”.
